კავშირი შენს გრძნობებთან გეხმარება იყო უკეთესი ადამიანი — ასევე უკეთესი მშობელი და პარტნიორი. როდესაც შენი ემოციებისადმი გულწრფელი ხარ, თავს უკეთ გრძნობ, რადგან შენ ხარ ავთენტური — ნამდვილი.
როდესაც ვირჩევთ გრძნობების დამარხვას, ჩვენი ქცევაც იცვლება. შესაძლოა დავიწყოთ ადამიანებისგან დაშორება, არ ვიყოთ ბოლომდე ჩართული ურთიერთობებში ან უბრალოდ აღარ გავიხსნათ სხვებთან. სხვა დროს კი შეიძლება არასწორი რეაგირება მოვახდინოთ, რადგან ჩვენი ემოციები გვექაჩება იმ მიმართულებით, რომელიც რეალურად არც გვინდა და არც გვჭირდება. როცა გამოხატავ შენს ნამდვილ გრძნობებს, პრობლემები იხსნება, ურთიერთობებში გაუგებრობები გვარდება და ცხოვრებაც უფრო მარტივი ხდება. გარდა ამისა, უფრო მოგეწონება შენი ცხოვრება, რადგან აღარ გექნება დაუმუშავებელი ან დამაბნეველი გრძნობების ტვირთი. ზოგჯერ აუცილებელია, რომ დროებით შეიკავო თავი გულახდილი საუბრისგან — მაგალითად, როცა ოთახში სხვებიც არიან ან როცა ძალიან ბრაზობ. ასეთ დროს, მნიშვნელოვანია დააფიქსირო შენი ემოციები ისეთ ტონალობაში, რომელიც არ აწყენინებს ან არ გააღიზიანებს გარშემომყოფებს. გრძნობების გამოხატვის მიზანი არის გულწრფელი და ღია კომუნიკაცია — არა ის, რომ ვინმე შეარცხვენო ან დააზიანო.
ხანდახან გვაქვს ტკივილისა და სევდის გამოხატვის საჭიროება, მაგრამ ბევრი ადამიანი ამას ერიდება, რადგან ეშინია, რომ თუ დაიწყებს, ვეღარ შეაჩერებს. ეს ხშირად მცდარი შეხედულებაა, რადგან დეპრესიული ფიქრები აზროვნებას ამახინჯებს და ასეთ დროს რთულია სამყაროს რეალურად აღქმა. სინამდვილეში, როცა ცრემლებს ვერ აკავებ, ტკივილს გამოუშვებ და გულში პოზიტიური გრძნობებისთვის ადგილს ათავისუფლებ. ტკივილის გამოხატვა — ეს არის ერთ-ერთი გზა, რომ ის შეწყდეს. ჩვენგან ბევრი გაცილებით უკეთ საუბრობს იმაზე, რაც არ მოსწონს, ვიდრე იმაზე, რაც სიამოვნებს ან რაც ღრმად ეხება. გამოუთქვი ვინმეს, ვინც შენი ცხოვრება უკეთესად გახადა, რომ მადლობელი ხარ — შენც უკეთ იგრძნობ თავს. ეცადე იმდენივე ენერგია დაახარჯო პოზიტიური გრძნობების გამოხატვას, რამდენსაც უარყოფითს. როცა ემოციურ ბალანსს შექმნი, შენი ცხოვრებაც უფრო ნათელი გახდება. საბოლოოდ, ჩვენ ყველას გვინდა, რომ გავიზიაროთ პოზიტიური გამოცდილება და არა ის ტოქსიკური რამ, რაც ყოველდღიურობაში გვხვდება. თუმცა ამის ჩვევად ქცევას დრო სჭირდება. ეს იმდენად პრაქტიკის საკითხი არ არის, რამდენადაც დამოკიდებულია იმაზე, როგორ გამოხატავ საკუთარ თავში არსებულს და რას გრძნობ ამ დროს. როცა პირს აღებ, გულსაც ხსნი. და როცა ვიღაც ნამდვილად გისმენს და გესმის — ეს სულისთვის ნამდვილი შვებაა.
