ადამიანისთვის სრულიად ბუნებრივია ჰქონდეს სურვილი კონკრეტული საკვების მიმართ — ზოგისთვის ეს შეიძლება იყოს ტკბილეული, ზოგისთვის კი ბავშვობისდროინდელი საყვარელი კერძი.
ხშირად ეს სურვილი მხოლოდ შიმშილით არ არის გამოწვეული. მას შეიძლება ჰქონდეს ემოციური მიზეზიც — სევდა, დაღლილობა, სტრესი ან უბრალოდ სითბოსა და სიხარულის ნაკლებობა.
საკვებისადმი სურვილი არ არის მტერი, რომლის წინააღმდეგ ბრძოლაც გვჭირდება. პირიქით — მას შეუძლია გვასწავლოს, როგორ მოვუსმინოთ ჩვენს სხეულსა და გრძნობებს.
რატომ არ უნდა ვებრძოლოთ საკვების სურვილს
ბევრ ადამიანს ჰგონია, რომ საკვების სურვილი ნიშნავს სისუსტეს და კონტროლის არქონას. მაგრამ სინამდვილეში, სურვილი არის სიგნალი, რომელსაც ჩვენი სხეული და გონება ერთად გვიგზავნის.
შესაძლოა ორგანიზმი გვატყობინებდეს, რომ გვაკლია ენერგია, ან ემოციურად რაღაც გვაწუხებს.
თუ ამ სურვილს მოთმინებით და ყურადღებით დავაკვირდებით, შეგვიძლია გავიგოთ, რა გვჭირდება სინამდვილეში — საკვები თუ ემოციური ნუგეში.
შინაგანი მშვიდობისკენ
საკვებისადმი სიყვარულისა და საკუთარი თავის მიღების უნარი ერთმანეთთან მჭიდროდ არის დაკავშირებული.
როცა საკუთარ თავს ვსჯით იმის გამო, რომ გვსურს ტკბილეული ან ცხიმიანი საკვები, ამით მხოლოდ უფრო ვაძლიერებთ შინაგან დაძაბულობას.
თუ მივიღებთ იმ ფაქტს, რომ სურვილი ბუნებრივია და არ არის სამარცხვინო, ამით ნაბიჯს გადავდგამთ შერიგებისკენ — საკუთარი თავისა და სხეულის მიმართ.
სურვილების დამალვა პრობლემას ვერ წყვეტს
სურვილის ჩახშობა დროებით შედეგს იძლევა, მაგრამ საბოლოოდ მხოლოდ აძლიერებს მას.
რაც უფრო ვცდილობთ თავის შეკავებას, მით უფრო იზრდება შინაგანი დაძაბულობა. ამიტომ ჯობს ვაღიაროთ — „მინდა ეს საკვები“ — და შემდეგ ვიფიქროთ, რატომ.
ხანდახან ეს პასუხი იქნება უბრალო შიმშილი, ხოლო ზოგჯერ — ემოციური სიცარიელე.
როგორ მოვუსმინოთ ჩვენს სხეულს
სხეული მუდმივად გვიგზავნის სიგნალებს — მხოლოდ უნდა ვისწავლოთ მათი მოსმენა.
როცა შიმშილს ვგრძნობთ, შევჩერდეთ და დავაკვირდეთ:
ვგრძნობთ ცარიელობას მუცელში თუ უბრალოდ მოწყენილობა გვაწუხებს?
თუ მივხვდით, რომ ემოციურად ვართ დაძაბული, შეგვიძლია სხვა გზით მოვუაროთ საკუთარ თავს — გავისეირნოთ, ვისაუბროთ ახლობელთან, წავიკითხოთ წიგნი ან უბრალოდ დავისვენოთ.
თუ კი ნამდვილად გვშია, მაშინ მშვიდად და უჩქაროდ მივირთვათ, ყურადღებით დავაგემოვნოთ ყოველი ლუკმა და შევჩერდეთ, როცა გვსურს.
ნდობა სხეულთან
ჩვენი სხეული ზუსტად იცის, როდის გვჭირდება საკვები და როდის არა.
როცა ვსწავლობთ მასზე ნდობას, ცხოვრების ხარისხიც უმჯობესდება.
სხეულის მოსმენა ნიშნავს საკუთარი თავის პატივისცემას — და ეს არის ჭეშმარიტი თავისუფლება ნებისმიერი დიეტის ან შეზღუდვის გარეშე.
სურვილი, როგორც სიგნალი
საკვების სურვილი შეიძლება მიუთითებდეს, რომ რაღაც სხვა გვაკლია — შესაძლოა სითბო, დასვენება, სიყვარული ან ყურადღება.
თუ საკუთარ თავს ვკითხავთ — „ნუთუ ნამდვილად ეს მინდა, თუ უბრალოდ დამშვიდება მჭირდება?“ — პასუხი ხშირად გასაკვირად მარტივი აღმოჩნდება.
პრაქტიკული რჩევები
- მიირთვი, როცა ნამდვილად გშია.
ნუ დაელოდები უკიდურეს შიმშილს, რადგან ეს შეიძლება გადაჭარბებულ ჭამამდე მიგიყვანოს. - ჭამე მშვიდად და ნელა.
ნუ ჩართავ ტელეფონს, ტელევიზორს ან წიგნს. დაე, მთელი ყურადღება საკვებს მიუძღვნე. - გადაწყვიტე, რა გსურს სინამდვილეში.
თუ ტკბილი გინდა — შეიძლება უბრალოდ სითბოს ან სიხარულს ეძებ. სცადე სხვა გზითაც მიიღო ეს გრძნობა. - შეჩერდი, როცა კმაყოფილი ხარ.
საკმარისი არ ნიშნავს გადაჭარბებულს. სხეულს მოუსმინე. - მიირთვი სიამოვნებით და მადლიერებით.
ყოველი ლუკმა მადლიერების მიზეზია — იმისთვის, რომ სიცოცხლე გრძელდება და შეგიძლია მოიხმარო ის, რაც გიყვარს.
დასკვნა
საკვების სურვილი არ არის სისუსტე — ის არის ხმა, რომელსაც ჩვენი სხეული და სული გვესაუბრებიან.
როცა მასთან ბრძოლას შევწყვეტთ და მოსმენას დავიწყებთ, ვპოულობთ შერიგებას საკუთარ თავთან.
შინაგანი სიმშვიდე იწყება იქ, სადაც თავს ვაძლევთ უფლებას ვიყოთ ადამიანები — არაჩვეულებრივები, მაგრამ რეალურები.
